Doug Lindsay, ishte 21 vjeç kur filloi vitin e tij të parë në Universitetin “Rockhust”, një kolegj jezuit në Kansas City, dega Biologji, shkruan “CNN”.
Prej ditës së parë në Universitet, ai u rrëzua në shtëpinë e tij, në dhomën e ngrënies, ndërsa e gjithë dhoma rrotullohej rreth tij.
Ishte viti 1999, simptomat shpejt u bënë intensive dhe të pakontrollueshme. Ai kishte probleme me zemrën, ndihej i dobët, dhe shpesh kishte marrje mendsh. Lindsay mund të ecte vetëm 50 metra pa ndaluar, ndërsa pas disa minutash nuk mund të qëndronte më në këmbë.
“Isha shtrirë në dysheme, dhe ndihesha mjaft i dobët”-thotë ai.
Ish-atleti i dalluar i shkollës së mesme, kishte ëndërruar të bëhej profesor i biokimisë, dhe ndoshta një shkrimtar për “The Simpsons”.
Në vend të ëndrrave të tij, ëndrrave të një të riu, ai do të kalonte 11 vitet e ardhshme të mbyllura shumicën e kohës në një shtat në spital, në dhomën e tij në “St Luis”, i dergjur nga një sëmundje misterioze.
Mjekët u habitën. Trajtimet nuk ndihmuan aspak. Dhe Lindsay përfundimisht e kuptoi se nëse ai do të donte jetën e tij, ai do të duhej të luftonte vetë për ta rikthyer atë.
Udhëtimi i tij që ka mahnitur profesionistët mjekësorë, shkencëtarët dhe padyshim të afërmit e tij.
“Ai bëri diçka të jashtëzakonshme”, tha John Novack, zëdhënës i “Inspire”, një rrjet social për pacientët me sëmundje të rrallë dhe kronike. Kur njerëzit dëgjojnë historinë e Lindsay, tha Novak, shpesh thonë: “Unë mund të bëj diçka të ngjashme për fëmijën tim”.
Historia e nënës së tij, ishte një profeci e gjallë.
Çfarëdo që nuk shkonte me nënën e tij, kjo gjë u transferua dhe u zhvillua më tej në familjen e tij fatkeqe.
Në kohën kur Lindsay ishte 18 muajsh, nëna e tij ishte aq e dobët sa nuk mund ta merrte atë në krah.
Derisa ai u bë 4-vjeç, nëna e tij nuk mund të ecte më, ajo nuk e merrte dot në krah të birin e saj.
Ajo ishte shumë e brishtë, jetoi për vite me radhë, kryesisht në shtrat, në të njëjtat kushte, të cilat i vodhën të njëzetat e të birit.
Shumë vite pas kontrolleve rutinë dhe analizave, u zbulua se gjendja e saj lidhej me tiroidet, ndërsa ajo ishte aq e sëmurë saqë nuk mund të udhëtonte as në klinikë për të marrë kujdes të specializuar mjekësor.
Tezja e Lindsay, gjithashtu kishte të njëjtën sëmundje, dhe me kalimin e kohës humbi tërë fuqitë saqë nuk mund të lidhte më as këpucët e saj.
Si një adoleshent që e do jetën, duke shikuar familjarët e tij të shkatërruar nga jeta, Lindsay e kuptoi që trupi i tij është një bombë me sahat që shpejtë do të “plaste”.
Më në fund, në vitin 1999, gjithçka duket se mori fund.
“Kur e thirra nënë time në telefon, për t’i treguar se më duhet ta lë kolegjin, ne të dy e dinim, mallkimi i familjes kishte rënë tanimë mbi mua”-tha Lindsay.
Që prej shfaqjes së sëmundjes, në vitin 1999 e më tej, Lindsay do të qëndronte në një shtrat për 22 orë në ditë.
“Unë lëvizja vetëm kur haja dhe shkoja në tualet”-thotë ai.
Lindsay ishte i ri, dhe me ëndrra, e për këtë ai u zhyt në kërkime shkencore, mjekësore, i vendosur për të gjetur një rrugëdalje.
Ai kontaktoi specialistë na, endokrinologjia, neurologjia, mjekësia e brendshme dhe specialistë të tjerë, ndërsa një mjek i këshilloi atij psikiatrinë.
Ishte ky moment kur Lindsay e kuptoi gjendjen e tij të vështirë në të cilën ndodhej, tani e quanin edhe të çmendur, vetëm e vetëm pse këmbëngulte.
Ai kishte marrë nga kolegji një libër të endokrinologjisë, libër me 2200 faqe, duke shpresuar që ta përdorte për të kuptuar gjendjen që kishte nëna e tij. Në të ai zbuloi diçka të rëndësishme; çrregullimet e veshkave mund të pasqyronin çrregullimet e tiroides.
Duke përdorur dhjetëra tekste mjekësore, Lindsay hodhi hipotezën se çrregullimet autonome të sistemit nervor mund të ekzistonin përtej kategorive të përcaktuara, që shumica e endokrinologëve ose neurologëve i dinin.
Ai gjeti ca para, mori një shok të kolegjit dhe i that ë blinte një kompjuter.
Lindsay, kontaktoi me Fondacionin Kombëtar të Kërkimeve Dysautonomike, duke kërkuar nga ai që të studionin llojin e çrregullimit që e shqetësonte atë dhe familjen e tij. Ai kërkoi nga fondacioni, literaturë për hulumtimet e reja në terren.
Asnjë nga sëmundjet që po shqyrtoheshin, nuk po përshtatej me simptomat që kishte Lindsay.
Ai bindi një studiues që të besonte në të.
Lindsay kuptoi që kishte nevojë për një partner, dhe ky nuk mund të ishte vetëm një mjek, por një shkencëtar, mjaft interesante që dikush të pranonte një rast të tillë, dhe të kalonte orë të gjata duke analizuar këtë sëmundje misterioze shkruan Dritare.net
Vendi më i mirë për të gjetur një person të tillë, mendoi ai, ishte Konferenca Vjetore e Shoqatës Autonomike Amerikane, ku merrnin pjesë shkencëtarë nga e gjithë bota, dhe merreshin me çrregullimet e sistemit nervor.
Në vitin 2002, ai bëri një prezantim të sëmundjes së tij, në një takim të grupit “Hilton Head” në Karolinën e Jugut. Për të arritur atje, Lindsay bleu disa bileta avioni, në mënyrë që ai të shtrihej gjatë kohës së fluturimit.
Lindsay arriti në konferencë në një karrige me rrota, veshur me një kostum dhe kravatë, ai u prezantua si një shkencëtar i trajnuar nga jezuitët. Ai u përpoq ta prezantojë veten si një student ekselent, nga një kolegj i vogël, dhe jo si një pacient.
Ai ishte një shkencëtar që po bënte një eksperiment me trupin e tij. Gjatë fjalës së tij,Lindsay argumentoi para shkencëtarëve se një drogë e caktuar mund ta ndihmonte.
Disa nga shkencëtarët nuk u pajtuan me hipotezat e tij për sëmundjen. Por kjo nuk ishte e papritur. Ai as nuk kishte një diplomë bachelor në mjekësi.
Dr. Cecil Coghlan, një profesor mjekësor në Universitetin e Alabama-Birmingham, iu afrua Lindsay pas prezantimit të tij. Coghlan tha se mendonte se Lindsay dinte diçka.
Më në fund, Lindsay kishte një aleat mjekësor që kaq shumë e kishte pritur.
Në fillim të vitit 2004, një nga miqtë e Lindsay mori me qira një SUV, ngarkoi një dyshek në makinë për t’u shtrirë, dhe e çoi atë, 500 milje në Birmingam.
Lindsay dyshonte se trupi i tij nuk po prodhonte adrenalinë mjaftueshëm. Ai kishte dëgjuar për një drogë të quajtur, “Levophed” e cila është certifikuar nga Administrata Amerikane e Ushqimit dhe Barnave për të rritur presionin e gjakut në disa pacientë të sëmurë në mënyrë kritike.
Kjo drogë nuk ishte provuar më parë, gjithsesi Lindsay e bindi DR. Coghlan, për t’ia injektuar atë, dhe ai do të jetonte 24/7 me një neoadrenalinë që pikonte për 6 vitet e ardhshme.
Lindsay, kaloi çdo sekondë, çdo ditë të lidhur me një IV. Ai stabilizoi gjendjen e tij, dhe e lejoi veten të ishte aktiv për periudha të shkurtra kohore.
Pse isha kaq i sëmurë? Pyeti ai veten, pasi diçka po hynte përmes adrenalinës në gjakun e tij.
Coghlan i tha atij se, mund të kishte një tumor adrenal. Por tre skanime të gjëndrave të tij të veshkave rezultuan të gjitha negative, nuk ka tumor!
I dekurajuar, por jo i rrëzuar përfundimisht, Lindsay bëri të vetmen gjë që mund ta bënte më së miri. Ai u rikthye në literaturën mjekësore.
Pas disa kohësh, ai u diagnostikoi një sëmundje që mjekët nuk besonin se mund të ekzistonte.
Lindsay dyshonte se mund të kishte diçka në gjëndrën e tij të veshkave që vepronte si një tumor.
Një studim i katërt në vitin 2006 tregoi se adrenalet e tij shkëlqenin, ishte një anomali në përputhje me teorinë e tij të re.
Coghlan thirri Lindsay dhe tha: “E gjetëm!” Diagnoza: hyperplasia bilaterale e veshkave medullare.
Në terma më të thjeshtë; Rajonet e brendshme të gjëndrave të tij veshkore, u zgjeruan dhe vepronin si tumore. Sëmundjet e tij të veshkave, po prodhonin tanimë shumë adrenalinë.
Ekspertët në terren dyshuan në diagnozën. Por Coghlan ka vënë reputacionin e tij profesional në një linjë për ta mbështetur atë.
Linday, gjeti në të gjithë literaturën mjekësore, vetëm 32 raste të regjistruara në tërë botën të “hyperplasia bilaterale adrenale medullary”.
Tanimë ai e mendoj një zgjidhje, që në teori duket mjaft e thjeshtë. Nëse ai do të presë medullat e gjëndrave të tij të veshkave, shëndeti i tij do të përmirësohej.
Dr. Chris Bauer, mjeku personal i Lindsay, e quan sëmundjen e tij një “paraqitje atipike të një sëmundjeje të rrallë”.
Lindsay më në fund, arriti në përfundimin e guximshëm; Nëse nuk kam kirurgët me vete, unë kam vendosur, do ta bëj vetë një gjë të tillë.
Gjëja e parë madhore që ai bëri, ishte në vitin 2008. Ai gjeti një studim të vitit 1980, nga një shkencëtar në Universitetin shtetëror të Gjeorgjisë, të cilin ai e përmblodhi; “Ti e fërkon gjëndrën adrenale me një brisk rroje dhe e shtrydh ashtu që medulla të dalë jashtë si një puçërr. ”
Pastaj ai gjeti një tjetër version, që ishte bërë në Harvard. Profesori i njohur Walter Bradford Cannon, kishte kryer një operacion në një mace në vitin 1926.
Lindsay gjeti të dhënat e operacionit që po bëhej edhe mbi qentë.
Ai ndërtoi një strukturë në PDF, me 363 faqe.
Pastaj ai kaloi 18 muajt e ardhshëm duke punuar për të gjetur një kirurg i cili do të mbikëqyrte procedurën .
Pionierimi, i një operacioni të ri, është një akt i vështirë për t’u bërë, për arsye etike por edhe financiare. Kirurgët që do të pranon të mbikëqyrnin një gjë të tillë, mund të rrezikon të humbnin licencën e tyre duke kryer një operacion të paaprovuar, veçanërisht nëse diçka shkon keq. Dhe kompanitë e sigurimeve nuk duan të rimbursojnë pacientët për procedura jo standard.
Për shkak se shumë nga mjekët në atë fushë e njihnin njëri-tjetrin, Lindsay ishte i kujdesshëm kur hapi idenë që mund ta shpëtojë jetën e tij.
Përfundimisht ai rekrutoi një kirurg nga Universiteti i Alabama-Birmingham. Në shtator të vitit 2010, Lindsday shkoi në spitalin universitar, ku mjeku me sukses nxori një nga medullat e tij adrenale.
Tre javë pas procedurës, Lindsay mund të rrinte pa lëvizur vetëm për tre orë. Nga pragu i Krishtlindjeve, ai kishte forcën për të ecur një milje.
Ndërsa ai qëndronte në pjesën e prapme të Kishës, gjatë Meshës së Mesnatës së Krishtlindjeve, ai më në fund u ndje sikur shpresa po rikthehej.
Por përparimi ishte i ngadalshëm. Në vitin 2012, ai iu nënshtrua një operacioni të dytë në Universitetin e Uashingtonit në St Louis për të hequr medullën e mbetur nga gjëndra e veshkave.
Një vit më vonë, ai ishte i gatshëm të dilte me miqtë e tij, në Bahamas. Ishte hera e parë në jetën e tij që ai kishte parë detin me sy, çfarë mrekullie.
Coghlan, jetoi mjaft kohë për të parë shërimin e mrekullueshëm të Lindsay. Ai vdiq në 2015.
Tani ai po ndihmon pacientët e tjerë me sëmundje të rrallë.
Por nëna e tij ishte tepër e lodhur dhe delikate për t’iu nënshtruar operacioneve të tilla. Ajo vdiq në vitin 2016.
Ajo nuk arriti të shikonte, që djali i saj, do të ngjitej në skenë për t’u diplomuar në Bachelor-Bilologji, atë vit, në Universitetin Rockhurst, 16 vjet pasi ai shkoi për herë të parë në Universitet.
Lindsay është tani 41 vjeç. Shumë nga miqtë me të cilët planifikonte të diplomoheshin, tani janë të martuar, me fëmijë .
“Ju nuk mund ta ktheni të kaluarën”-tha Lindsay.
Sot ai ende jeton në shtëpinë e tij të fëmijërisë në Shën Luis. Ai duhet të marrë nëntë ilaçe në ditë, dhe shëndeti i tij nuk është i përsosur, por ai e ka jetën e tij prapa.
Ai nuk është pikërisht profesori i biologjisë që ëndërronte të ishte në moshën 21 vjeçare. Ai po shfrytëzon përvojën e tij në një karrierë të re si konsulent mjekësor.
Mjekët tanimë, po i drejtohen atij për t’i ndihmuar ata të identifikojnë dhe trajtojnë sëmundje të rralla.
Lindsay sot merr pjesë në konferencat më të mëdha botërore të mjekësisë, ai ligjëron në universitetet më prestigjioze, dhe më e rëndësishmja, ai ia doli!
