Kryeminsitri Rama ka zhvilluar nje interviste per mediat italiane ku ka folur per gatishmerine e Shqiperise per te pritur shtetas afgane qe largohen nga regjimi Taliban.
Rama theksoi nder te tjera se shqiptaret ishin 30 vite me pare afganet qe kerkonin strehim ne Europe. Nderkohe i pyetur per hezitimin e Italise per mikpritjen e afganeve, Rama refuzoi te pergjigjej per shkak se tha se ndihet pak italian.
Intervista:
Kryeministri Rama, vendi juaj është gati të mirëpresë mijëra refugjatë afganë që ikin nga talibanët. Evropa, dhe gjithashtu Italia, nga ana tjetër, më duket se ata ende hezitojnë …
Rama: Kur është fjala për Italinë, për fat të keq jam i njëanshëm, flet Kryeministri i Shqipërisë, duke iu përgjigjur SprayNeës. Unë gjithashtu ndihem italian dhe për këtë arsye nuk jam në pozicionin e dikujt që mund të gjykojë, edhe sepse, si një vëzhgues i zjarrtë, siç jam, i politikës italiane, e kuptoj kompleksitetin e problemit. Unë mund të flas për vendin tim. Për ne, mirëpritja e refugjatëve afganë është një gjë shumë e rëndësishme, e natyrshme dhe morale. Tridhjetë vjet më parë ne ishim afganët që kërkuam mikpritje nga ana tjetër e detit. Ne, që në atë kohë dukej se ishim të huaj për popullin italian dhe opinionin publik evropian, siç duken sot afganët. Nga ana tjetër, ne kemi një traditë për të nderuar. Shqipëria është i vetmi vend evropian që priti hebrenjtë para dhe pas përfundimit të Luftës së Dytë Botërore. Është një kod nderi që na obligon të jemi mikpritës. Një kod, sipas të cilit shtëpia e secilit shqiptar i përket Zotit dhe mysafirit. Unë besoj se ne duhet të vazhdojmë ta bëjmë këtë edhe për fëmijët tanë. Ata gjithashtu duhet të kultivojnë, si një pasuri të çmuar, këtë ndjenjë përgjegjësie ndaj të tjerëve në vështirësi, duke qenë fëmijë të një populli, i cili, në momente të ndryshme të historisë së tij, është mbështetur në mikpritjen e të tjerëve.
Ai nuk dëshiron të flasë për Italinë sepse nuk dëshiron të gjykojë një vend që ai gjithashtu mendon se është i vendi i tij. Le të flasim për Evropën. A mund të më shpjegoni arsyet e rezistencës evropiane për të pranuar kërkesën tuaj për t’u bashkuar me Bashkimin Evropian. Më duket se Shqipëria ka të gjitha kualifikimet e nevojshme …
Rama: Unë gjithashtu besoj se do të ishte e drejtë. Fatkeqësisht, disa vende evropiane nuk mendojnë në të njëjtën mënyrë. Ne jemi evropianë, jetojmë në mes të Evropës, por nuk kemi një ‘U’ para nesh. Ne jemi evropianë, por jo Bashkimi Evropian. Unioni është një shtëpi që për momentin i përket të tjerëve dhe ata kanë të drejtë të vendosin nëse jemi gati apo jo. Fatkeqësisht, prej vitesh ne po paguajmë pasojat e një Evrope që nuk mund të përballojë presionin e sondazheve. Një presion, i cili kthehet në një mënyrë të qenit të politikës jo gjithmonë në përputhje me parimet, vlerat dhe idealet e saj.
Sondazhet që ju duan jashtë Bashkimit Evropian?
Rama: Është një problem që nuk i përket vetëm Shqipërisë. Frika nga tjetri është rritur shumë në këtë Evropë. Kur ne në Ballkan filluam këtë proces të afrimit, ata thanë se ishte një iniciativë që synonte frenimin e nacionalizmave ballkanikë. Mund të jetë e vërtetë, por sot ne, jo vetëm Shqipëria, por të gjitha vendet e Ballkanit, jemi paradoksalisht peng i nacionalizmave, të cilët shtyjnë në një drejtim tjetër dhe që fatkeqësisht kushtëzojnë agjendat politike, edhe kur përfaqësuesit e tyre nuk janë drejtpërdrejt në pushtet.
Shqipëria, e cila ka vendosur të presë mijëra refugjatë afganë, është një vend i vogël me probleme ekonomike, supozoj, i përkeqësuar nga shfaqja e një pandemie të egër. Nuk mund të mos theksoj se mijëra refugjatët tuaj janë të barabartë, nëse krahasohen me Italinë, me të paktën gjysmë milioni njerëz …
Rama: E shihni, unë mendoj se rruga që lidh gjendjen ekonomike dhe financiare të një vendi me fatin e atyre midis jetës dhe vdekjes nuk është e drejtë, nëse mund të bëni diçka dhe t’u jepni atyre një shans për të jetuar dhe mos i lini në duar e vdekjes. Ju thoni se, nëse krijoni një marrëdhënie automatike midis atyre që na presin dhe atyre që duhet të presin Italinë, rezultati do t’ju japë gjysmë milioni njerëz. Është pikërisht i njëjti numër me vëllezërit tanë nga Kosova, të cilët në vitin 1999 arritën t’i shpëtojnë spastrimit etnik të Sllobodan Millosheviccit, duke gjetur mikpritje dhe strehim në Shqipëri. Nga pikëpamja ekonomike ne ishim padyshim në kushte shumë më të këqija se sot, të cilat sigurisht që janë të vështira, por as të krahasueshme me ato të asaj kohe. Megjithatë, ne nuk jemi zhdukur nga faqja e dheut. Ne nuk kemi vuajtur pasojat që tani thuhet se një vend mund të vuajë nëse mirëpret dhjetëra apo edhe qindra mijëra refugjatë. Në të vërtetë, ne jemi bërë, sipas mendimit tim, më të pasur moralisht dhe më të fortë mendërisht. Dhe, atëherë, numrat tregojnë se veçanërisht vendet më të zhvilluara kanë nevojë për një fuqi punëtore që mund të sigurohet vetëm nga ata që vijnë nga jashtë kufijve të tyre, sepse brezat e rinj nuk janë të prirur të pranojnë asnjë lloj pune. Ne do të mirëpresim refugjatët afganë pavarësisht sepse, siç ju thashë, shqiptarët mbajnë kujtesën e historisë së tyre. Një histori që ka shkruar faqe të jashtëzakonshme të mirëseardhjes të dhëna dhe të marra. Një histori që ne nuk mund ta tradhtojmë. Sigurimi i një strehe të sigurt për ata që ikin nga vdekja e talebanëve është për ne një detyrë që tejkalon të gjithë të tjerët.
