Sa të bezdisshëm janë bërë këta “kufomëngrënësit” e PD-së, që nisën ta kritikojnë kryetarin e vet ende pa përfunduar numërimi i votave.
Dhe nuk janë të tillë pse kërkojnë dorëheqjen e tij, por pse sillen si të ishin vëzhgues ndërkombëtarë, të dërguar në Tiranë që t’i regjistrojnë të metat e kryetarit të PD-së, e jo anëtarë të kësaj partie dhe pjesëtarë dhe “kontribuues” të humbjes?
Me këtë sjellje të tyre ata pa dashje e shpalosin të vërtetën për vetveten, se i nënshtrohen kryetarit kur ai i ngre nga “muratorë” në deputetë, ministra, kryeparlamentarë e President, por jo edhe atëherë kur i largon nga grazhdi i pushtetit.
Andaj, si nuk u gjet dikush që të këtillëve t’u tregojë se shtëpia jote nuk rregullohet duke bërtitur në mes të mëhallës, por duke i shqyrtuar hallet me familjarët tu, edhe atë pa të dëgjuar fqinjët dhe dashakeqësit!
Pra si nuk u gjet ndonjë i PD-së që gjeneralëve të saj të vonuar t’u tregojë se ka diçka që është më e dhembshme se vetë humbja: të shohësh bashkëluftëtarët tu si i “gëzohen” trupit tënd të përgjakur dhe si nuk të japin kohë as t’i numërosh plagët e ta rimarrësh veten, e lë më të shpjegosh se pse dhe si e ke humbur luftën!
Po pra, përgjegjësia është ilaçi më i duhur për shëndetin e një partie, por vetëm nëse ajo parti është pastruar nga atdhetarët e patriotët e vonuar, që stolisen me gabimet e të tjerëve, nga strategët që nuk e dinë se nuk bëhesh gjeneral duke i kritikuar e shpjeguar humbjet e komandantit tënd, por duke i numëruar betejat ku ti ke luftuar e fituar.
