Nga Ilir Alimehmeti
“Kanë ikur të gjithë, bir. Djemtë e mi janë larg. Në gjithë shkallën jemi vetëm pleq…”
744.000 shqiptarë kanë lënë Shqipërinë për të ndërtuar jetën në një tokë të huaj. Një shifër tragjike për një vend kaq të vogël si Shqipëria. Kjo tokë e bekuar me diell dhe me ujë i ka të gjitha mundësitë t’i mbajë bijtë e saj këtu.
Politikat e mbrapshta qeverisëse dhe shtypja e vazhdueshme i kanë detyruar mijëra shqiptarë të marrin valixhet dhe të derdhen rrugëve të Evropës.
Një mik shkolle disa ditë më parë më rrëfeu këtë histori.
“Ishte mëngjes dhe po shkoja me nxitim në punë. Nga hyrja e një pallati të vjetër del një grua e moshuar me një bombol të vogël gazi në duar. Më thërret dhe më thotë: “A ia ndërron pak nënës këtë bombolën, se nuk kam fuqi? Doja të bëja një kafe turke, por nuk kishte gaz. Ndal hapat e teksa ndërroj bombolën e gazit, gruaja vazhdon të flasë: “Kanë ikur të gjithë, bir. Djemtë e mi janë larg. Në të gjithë shkallën jemi veçse pleq.” Ia ndërroj dhe ia jap. Më falënderon dhe më jep uratat e saj.
Në dukje duket një histori e zakonshme, por në të vërtetë është e zakonshmja tragjike e një pjese të mirë të shqiptarëve që po dëbohen nga vendi i tyre.
Hemorragjinë e doktorëve e prek çdo ditë në të përditshmen time e te çdo doktor, infermier, informaticien, inxhinier dhe shqiptar që ikën duke lënë pas një karrierë prej disa vitesh në Shqipëri, shoh një grua me bombol gazi në dorë që me gjysmë zëri thotë: Kanë ikur të gjithë, bir!
Në cilësinë e një njeriu që ka vendosur të jetojë në këtë vend duke mirëkuptuar zgjedhjen e vështirë të atyre që larguan, do të jem në protestë. Do të jem në protestë për një shqiptar më shumë dhe një dhimbje më pak.
