Nga Luçiano Boçi
Famlija shqiptare gjendet sot në një “crossfire” të shumëfishtë. Ajo po shpërbëhet jo më shumë si shkërmoqje numrash sesa si zhbjerrje parimesh, vlerash, standartesh e sigurie. Vrasja e Elbasanit dhe ajo e Himarës ndonëse me tipologji të ndryshme janë prekja reale e tragjedisë së papërshkrueshme me fjalë, që përjeton familja sot.
Mici kreu aktin ndaj bashkëshortes jo si “Otello” i rradhës ku pasioni i xhelozisë mbyti arsyen. Jo. Prapa kësaj xhelozie nuk është Jago-ja smirëzi dhe i etur për karrierë. Jagoja i vërtetë në vendin tonë është mjerimi ekonomik i familjes, braktisja që i ka bërë shteti e shoqëria, zhvlerësimi progresiv i amësisë dhe atësisë si misione hyjnore dhe përgjëgjësi ekzistenciale. Kjo ka bërë që disintegrimi të jetë dominant. Ka bërë që konflikti të jetë muzika e përhershme e monotonisë së jetës pa asnjë lumturi brenda, pa asnjë siguri dhe pa asnjë të ardhme.
Për familjen nuk ekziston asnjë mekanizëm shtetëror stimulues apo mbrojtës, vlerësues apo kujdestar. Sikur familja e Micit të kishtë të ardhura të mjaftueshme në sajë të punës së tij dhe bashkëshortes, konflikti ndoshta nuk do kishte ekzistuar fare. Rasti nuk është i veçuar. Shpesh dramat ekonomike, dramat e emigracionit, dramat e papunësisë janë shdërruar në tragjedi emocionale të shoqëruara me vrasje makabre. Kjo ndodh sepse gjithçka i është lënë rastësisë, spontanitetit.
Ndërkohë axhendat e grupimeve okulte të pasqyruara tashmë në ligjet e së majtës, ku mdryshimet priten të jenë akoma më drastike, kanë nxitur gjithnjë e më shumë rrënimin e statusit të familjes shqiptare dhe lëkundjen e pozicioneve brenda saj. Është utopike sot dhe jo reale që nga njëra anë të flasësh e marrësh amgazhime për rolin e pozicionin e gruas nga njëra anë dhe ta godasësh gruan në zemrën e thelbit të saj, në amësinë dhe vendin e rolin e pazëvendësueshëm që ajo ka në familje e shoqëri, duke e konsideruar prind të dorës së dytë.
Pa këtë dimension të amësisë, pa vlerësimin e këtij roli, emancipimi i pretenduar rrezikon të shndërrohet në një devijim social me pasoja të rënda për familjen e vetë gruan. Ndërsa vrasja tragjike e 7 vjeçares nga polici-skafist ngre alarmin e sigurisë fizike të ekzistencës së familjes. Roli protektiv, karshi pasigurisë absolute tek ne, i është lënë vetëm familjes.
Shteti nga ana e tij nuk e konsideron detyrë funksionale dhe ka hequr dorë nga çdo detyrim. E kjo nuk lidhet thjesht me mungesën e elementëve të sigurisë në plazhe, sepse pasiguria është kudo sunduese. Në rrugë, në lokal, në shkollë, në insitucione. Sepse kallashi dhe kanabisi bëjnë kërdinë. E kjo pasiguri shtetërore po vret çdo ditë. Polici-skafist nuk ishte një rastësi e keqe fati, por ishte një përfundim tragjik i arbitraritetit e absurditetit të vetë shtetit. E shtetit që vret. Që vrau Gjoklajn në gjumë në Sharrë, që vrau Rashajn, që detyroi të rinjtë të vetëvriten në komisariate, që vrau vogëlushen në breg të detit.
Shteti jo vetëm vret. Por dhe bën karshillëk. Fakti i rikthimit në detyrë pas përjashtimit të policit-vrasës e dëshmon këtë. Shteti ynë jo vetëm vret, por dhe demonstron arrogancën e vrasësit. Prandaj ky ka mbaruar së qeni shtet. Është regjim. Me agjendë antiqytetare e anti familje. Pamjet shokuese të reagimit të policit pas aktit të rëndë ndaj babait të vogëlushes trasmentojnë problemin tjetër alarmant të regjimit. Atë të mungesës së pamjes njerëzore brenda tij dhe njerëzve që sot e përfaqësojnë.
Zero resfleksion dhe zero përgjegjësi për vrasjen. Shteti-regjim i yne është pikërisht ky: vrasësi gjakftohtë i jetëve dhe i së ardhmes së familjeve e fëmijëve tanë. Këtë shtet-regjim duhet ta shkulim nga rrënjët. Familja duhet shpëtuar.
Postimi në Facebook i Luçiano Boçit.
