Nga Agron Gjekmarkaj
Ajo që me mbet në mendje sapo vura këmben ashtu bajatshem në truallin e Kuvendit ditën e ënjtë qe një dialog i pasur gjuhësor mes Shalsit dhe Xhemalit. Një bashkëbisedim i eperm ndermjet dy shqepëtave bashkëkohorë!
“Oooo vllai si je? Hë vlla ça bërë? Ça të thotë vllai ty? Eee vllai , na ka marrë malli! Po vllai për zotin po! Po mirë vllai? Ja ashtu vlla. E di e di vlla! Si koha vlla si koha. Të kupton vllai! Ah të keqen mor vlla. Mirë vllai rrofsh. Ta paça borxh vlla. Je i madh vlla. Gjigand vllai gjigand. Me lehtesove vlla. Po je njish ti vlla. Lene vlla lene. Ma ka marre mendja vllai. Degjohemi vlla. Tung vlla”.
Etildes kjo i dukej si gjuha e “Uliksit” të Xhejms Xhojsit dhe ndihej me fat si dëshmitare e heshtur tek shenonte simbolikat mbi defter.
Mimi di Puccini që lexon Danten e kaloi me indiferencë si ndëshkimi sqimës ndaj folkut.
Majko tek heshtja ka gjetur zgjidhjen e një sërë problemeve nder vite. Atë bëri edhe këtë herë me këmbëngulje. Pas protestës së 20 Shkurtit ne të opozitës ndiheshim më të motivuar. Lart kokën dhe shikimin nga e ardhmja. Lideri në perspektivë Gazi na mblodhi që na sabah. I përgëzoi të gjithë një nga një se Kryezevendes Lideri Muli nuk qe i cili është ku e ku më zemërgjere.
Kur u afrua tek unë nuk i doli llafi i mirë. Me pa vëngër, si i panjolli mekatarin,”ti gjithmonë e gjen një bisht për ti bërë bisht perballjes” tha. Nuk i thashë që i kisha marrë leje Kryezevendes Liderit për një mision diplomatik në Athinë , për të bashkuar “të shtatë kunder Tebes” që mos të cenoja harmoninë.
Ula koken gati i ngasheryer, gjithmonë me të prapambeturit, qaramanet e skuthet larg lavdisë.
Mondi i cili mori mburrjet më të medha por të merituara me erdhi në ndihmë: “ka qelluar pak eksiq po mos e merrni me tatëpjetë, koha do e sjellë në vete”.
Edhe Mondi e paskesh një zemer. Pashë nga Salianji po edhe ay tundte koken në shënjë miratimi e zgerdhihej si i pa fe. Edhe ti o Brut? Si ufuth që është shtoi “ky më shumë merret me Mamicen, llafnë e saj, jo filxhani jo gota, duke merzitur motrani e shoqeni të qeverisë e sidomos duke i thyer zemren Jorushit të Tabakeve e cila i kishte besuar si biograf sesa me kauzat e medha”. Jorushit një vello melankolie që nuk perdor foltoren mbuluar e kishte , fund e krye.
Albana që pat edhe ditëlindjen e shkëlqente si ylber mbi vesë po tortë nuk solli e mbylli këtë mesele duke pranuar “shyqyr e kemi per hudhër kundër syrit të keq ndaj dhe Zonja Garo kjo mjeshtre e komunikimit publik nuk e ftoi tek spoti, se po të fliste ai mileti nuk dilte kundër regjimit, se bën si i koklavitur dhe nuk flet gjuhen e popullit”. Tritani e dëgjoi dhe me këshilloi atërisht “ thjeshtoje atë të bekuar gjuhë”. Fred Xhaferri me pa ngultazi me gëzim të eger sikur pervoja të drejtë ti kishte dhënë” as autokritika s’të bën më punë” ishte ideja.
Të dehur nga suksesi i 20 Shkurtit ja deleguam Liderit në perspektive Gazi fuqinë e rezistencës. Ne i binim bilbilit, Sajmua edhe këndonte nga pak “o Lindite mori Lindite a po na lëshon pakëz dritë?”
Gazi leçiste , u lëshonte namat Lindites Babos, sojit e sorollopit. Muli na qortoi pak pas seancës nga larg për shthurje e rënie në vetëkënaqësi. Taos i ishte shtuar një palë në gushë nga dy tani është bërë me tre. Çdo premtim që bën e shënon aty qerratai. Ulsiut mjekrra po i bëhet gjithnjë e më fine si mendimet. Ministrja e panjohur në qoshe shikimin e mban lart në horizont si e vetmja pikë që e lidh me realitetin.
Ogi nuk është kurrë shumë e gëzuar si Tezja por as e pikëlluar si Anila. Gonxhe na sheh dhe i dukemi të gjithë si shoferë që duam të bëjmë kolaudimin. Bora duket si një murg budist që mediton plot mirësi. Toka rreth Babos rrotullohet.
Mamica ka rrëmbyer thesin e metaforave e hesht duke shkaktuar një sërë pikëpyetjesh tek Baftua dhe Dilua.
Kosta i Gramozit e Lindites ka marrë një ngjyrë gri si shajak i rrahur nga erërat e shumta të moteve. Pamja i është mjegulluar.
Genc Gjonçaj ënde s’ka bërë dush. Mbi flokë mban miellin e Mulit si dëshmi e heroizmit. Të gjithë afrohen si tek një Gurù dhe ai shkund pak kokën që lavdinë të ndajë me ta.
Çyrbja shfaqet gjithnjë e më i menduar. Ai me mall kujton motin e madh kur Babua vinte, atje lart ulej e shiharete i bënte. Tani duhet të kënaqet me shikimin tinëzar të Nikos i cili nuk dihet në bie mbi të apo aty pranë!
Laerti ndihet i pamotivuar. Njerzit as qajnë as qeshin , s’ka më lot per të mbledhur. Pritja si sopatë rri mbi të gjithë. Do i përfshije Babo në shikim apo jo? Dallgë dallgë trazimet po vinë, thonë që gjysma nuk do jenë!! U vonuam në këtë kronike se një sërë dertesh me goditen në xhan dhe i zunë rrugën qejfit për ta nomatisur fjalën.
