Dua të ngushëlloj sot familjen, miqtë dhe të gjithë bashkëpunëtorët e Nebil Çikës (I Riu). Vdekja e tij e papritur në fakt vjen si një këmbanë për shumë zemra, që diku prej ngutit të rrethanave, e diku prej stresit, e humbin orientimin dhe aftësinë për të gjykuar përparësitë e jetës.
Unë dua të përkujtoj me respektin më të madh përkushtimin e tij në mbështetje të shtresës së përndjekurve, frymëzimin dhe përkrahjen që ai ju dha antikomunistëve dhe gjithë atyre që luftuan për të drejtat themelore të njeriut edhe atëherë kur regjimi e kishte shpallur lirinë e mendimit një vijë demarkacioni mes jetës dhe vdekjes.
Mbi të gjitha Nebil Çika ishte një njeri i lirë!
Rikthimi prej tij i Minervës, revistës historike të elitës së mendimit shqiptar ishte një kontribut i çmuar për ringjalljen e një tradite të humbur të shoqërisë shqiptare.
Vlerësova shumë lart nënvizimin që miq të përbashkët i bënë atij si një idealist që nuk kishte “lopë të shenjta” në kokë, si një mendimtar i lirë që besonte se çdo udhëheqës i suksesshëm është automatikisht subjekt dyshimi dhe rivlerësimi.
Ndaj plotësisht bindjen se Nebil Çika ishte një i djathtë real, konservator me themel, që nënvizonte faktin se adhurimi i liderit, krijimi i idhujve politikë është tipar dallues i së majtës.
E djathta dallohet për mënyrën sesi përkulet përpara vlerave.
Kontributi i tij në kulturën e debatit ishte po ashtu i çmuar.
Edhe pse shkurt, ai e drejtoi me vizion Shoqatën e të Persekutuarve Politikë duke mbetur një mik i shtrenjtë i korifenjve të kësaj shtrese – me në krye Uran Kostrecin e paharrueshëm.
Ikja e tij e parakohshme ringjall tek unë si edhe tek shumë miq të tij bindjen e patundur se ajo që lemë pas vlen më shumë se ajo që kemi apo që marrim me vete.
Të qoftë i lehtë dheu i kujtesës sonë, mik i dashur! Zoti të pastë prej më të dashurve…
