Zuzari (thonë se Fan S. Noli ka bërë këtë version të ri të poemës së tij: “Kirenari”
Ç’deshe ti, mor, në
Kalvar, 0 qyqar qe re ne ar!
Del me loqen për sehir,
Kurban, bën dhe si
martir!
Rent nëpër kallaballëk,
Se ç’po ngjan s’merr
vesh as gëk, Je i bërë e s’mban dot anë
gomari ndër tiranë.
Nëpër pluhër dhe shamatë
Turren burrat, çirren
gratë
Turm’ e ndezur, e tërbuar,
Ti si shkëmb hiç s’e ke
rruar.
“Mir’ e gjeti, the, sarafi,
Se ashtu ia desh qylafi,
Se po çvishte vegjëlinë
me uzurën dhe
vergjinë”.
Po kur pe që veç
gënjeve,
Kryqësimin s’e
pëlqeve.
Rrëqebull, se ç’the një fjalë:
“Jo unë, po tymi të dalë!
Daleni– the – mor
aman-ni,
Oratorinë mos ma
ngani,
Si politikan po flas në
erë.
Ktë kam bër’dhe tjatër
herë!
Unë shum’bukur e
çvithova !
Me askënd s’u
këshillova,
Se katilët s’më
sajdisnin,
Si gomar më
qesëndisnin.
» Dhe kur pate veç havaze
Një thes mall të tërë e
zbraze
Për të mbytur
mallëngjimin,
Për të shuar
hidhërimin.
Po malli fort të tronditi
mbi Evropën të vërviti,
Tri negociata i grive
Me të fundit veç, u
shtrive.
Ç’ngjau pasandaj
s’kuptove
Serbin vajte përqafove
Evropës ju kapardise
Ballkanin e batërdise.
Ç’vete shtrëmbër në
Kalvar
0 qyqar, mu si nje *ar!
Se ç’përmbys, seç
kamçikon,
vjedh, shkatërron, shet
e mashtron
Dynjaja me habi pyet:
“Nga më krisi ky
tërmet?
A faj kam që më
mundojnë, Ktë dobiç pse s’ m’a
qerojnë?”
Djalli-Soros të
ngushëllon,
Dhe durim të këshillon:
“Mos kij dert, se jam
me ty,
mbath poturet edhe
mësy!”
Mos kij dert, mor
Kokërr *ar,
Ta bën këngën një
Shqiptar!
“Po pse, gjallë ësht’Shqiperia? Nuk i lash as
bir as bija!”
“Bëj durim, more zuzar
Po t’vjen ora per
kalvar!
Për paradë që bëre ti
çdo gomar ta ka zili”