Në një kohë kur besimi te institucionet është gjithnjë e më i lëkundur, dhe figura e policit shpesh përballet me paragjykime, unë zgjedh të kujtoj dhe të mbroj një emër që për mua përfaqësonte dinjitetin në uniformë: Olti Bistri.
Olti nuk ishte thjesht një polic. Ai ishte një njeri që punonte me përkushtim, me etikë dhe me një ndjenjë të thellë të drejtësisë. Në rrugë, në shërbim, në komunitet – ai nuk kërkonte as lavdi, as favor. Kërkonte vetëm të bënte punën e tij siç duhej. Dhe e bënte.
Sot, Olti është në burg. Dhe ndoshta shumë do të nxitojnë të gjykojnë, të hedhin baltë, të harrojnë çdo gjë që ai ka përfaqësuar më parë. Por unë nuk mund ta pranoj këtë heshtur.
Nuk e di detajet e plota të çështjes së tij, por di kush ishte Olti Bistri në përditshmëri. Di se si njerëzit ndiheshin të sigurt kur ai ishte pranë. Di se si e vlerësonin qytetarët dhe kolegët e ndershëm. Dhe pikërisht për këtë, ndjej detyrimin moral të them: mos ma prekni Olti Bistrin.
Nuk po kërkoj drejtësi të verbër, as mbulim të së vërtetës. Po kërkoj që të mos fshijmë me një të rënë të lapsit gjithë jetën dhe punën e një njeriu për shkak të një momenti, një gabimi apo ndoshta – kush e di – një padrejtësie.
Shpesh harrojmë se edhe uniforma mban brenda saj njerëz. Me familje, me ëndrra, me përpjekje të përditshme për të mbijetuar me nder në një sistem shpesh të padrejtë. Dhe Olti, për mua, ishte një nga ata që luftoi për të qenë ndryshe – për të qenë i drejtë.
Le të mos nxitojmë ta varrosim nderin e një njeriu që dikur mbrojti tonin. Sepse sot është ai në bankën e akuzës – nesër mund të jemi ne, apo dikush që duam.
