Vetëm 15 vjeçe, Kejselda Mekshi po e bën emrin e saj të dëgjohet në botën e letërsisë së re shqipe. Me një ndjeshmëri të rrallë për moshën, ajo ka botuar së fundmi librin e saj të parë me poezi, “Loti i Hënës”, i cili doli në treg vetëm një muaj më parë. Në këtë përmbledhje poetike, Kejselda shpalos një univers të brishtë, por të thellë, ku drita dhe dhimbja bashkëjetojnë në vargje plot shpirt.
Në një bisedë për portalin tonë, poetja e re ndan rrugëtimin e saj, frymëzimet, ndjesitë dhe ëndrrat që e shoqërojnë në këtë fillim premtues të karrierës së saj letrare.
Kejselda, si lindi lidhja jote me poezinë? A mban mend momentin kur shkrove vargjet e para?
Kejselda: Lidhja ime me poezinë lindi natyrshëm, si një zë i brendshëm që kërkonte të dëgjohej. Që e vogël ndjeja nevojën të shprehja ndjenjat përmes fjalëve. Mbaj mend vargjet e para ishin të thjeshta, por të sinqerta, shkruar në një mbrëmje kur ndjeja mall dhe qetësi njëkohësisht. Ishte momenti kur kuptova se poezia do të ishte mënyra ime për të folur me botën.
Çfarë të inspiroi më shumë gjatë shkrimit të “Lotit të Hënës”?
Kejselda Mekshi: Më inspiroi jeta vetë, ndjenjat, kujtimet, ëndrrat, por mbi të gjitha ndjeshmëria ndaj gjërave të vogla. “Loti i Hënës” lindi nga dëshira për të prekur shpirtin e njeriut, për të treguar se edhe brenda dhimbjes ka dritë, dhe se ndjeshmëria nuk është dobësi, por forcë.
Si ka ndikuar zhvendosja në Ulqin në krijimtarinë tënde poetike?
Kejselda Mekshi: Ulqini më dha qetësi, frymëzim dhe një ndjesi të re për botën. Dallgët, deti dhe qetësia e mbrëmjeve më ndihmuan të lidhem më shumë me vetveten. Aty, vargjet erdhën më të pjekura, më të ndjeshme, sikur poezitë të merrnin frymë me ritmin e detit.
Në librin tënd ka shumë emocione të thella. Cili është mesazhi kryesor që dëshiron t’u përcjellësh lexuesve?
Kejselda Mekshi: Mesazhi është i thjeshtë, por i thellë: çdo shpirt ka dritën dhe hijen e vet, dhe është në rregull të ndjesh gjithçka. Dua t’u kujtoj njerëzve se ndjenjat janë dhuratë qoftë dhimbje apo gëzim dhe se në çdo lot fshihet një dritë e vogël që mund të ndriçojë rrugën tonë.
A ka një poezi që e konsideron më të veçantën në këtë përmbledhje?
Kejselda Mekshi: Poezia që mbaj më afër zemrës është “Bisedë me hënën”. E shkrova një natë kur qetësia fliste më shumë se fjalët, dhe hëna dukej sikur më kuptonte më mirë se njerëzit. Aty kam biseduar me shpirtin tim, me heshtjen, me gjithçka që nuk kisha guxim ta thosha me zë. Hëna u bë simboli i ndjenjës sime, e vetme por e ndritshme; e qetë, por plot emocione.
Në poezitë e tua ndihen si dhimbja, ashtu edhe drita. Ku e gjen veten më shumë?
Kejselda Mekshi: Në këtë libër jam diku në mes — mes dhimbjes që më mëson dhe dritës që më ngre. Poezitë e mia janë udhëtim midis këtyre dy botëve. Ndonjëherë dhimbja më frymëzon, por është drita ajo që më bën të vazhdoj të shkruaj.
Si është rutina jote e shkrimit? A shkruan çdo ditë apo i lë vargjet të vijnë spontanisht?
Kejselda Mekshi: Unë nuk shkruaj çdo ditë. Poezia nuk vjen me orar, ajo vjen kur zemra është gati. Ndonjëherë më zgjon në mes të natës, ndonjëherë lind në heshtje, teksa shikoj detin. Më pëlqen ta lë frymëzimin të vijë vetë, pa e detyruar.
Çfarë roli luan muzika, natyra apo librat që lexon në procesin tënd krijues?
Kejselda Mekshi: Muzika më ndihmon të hyj në ndjenjë, natyra më qetëson mendjen, dhe librat më hapin horizonte të reja. Kur i bashkoj këto tre, lind ajo ndjesi magjike që më shtyn të shkruaj.
Si ndihesh kur dikush lexon poezitë e tua për herë të parë?
Kejselda Mekshi: Ndjej emocion dhe një lloj frike të bukur. Është si t’i tregosh dikujt shpirtin tënd. Por kur shoh që dikush preket nga vargjet e mia, kuptoj se poezia e ka përmbushur misionin e saj.
Ke qenë fituese e çmimit të parë në garat ndërkombëtare të recitimit për dy vite rresht. Çfarë ndjesie të jep interpretimi i poezisë?
Kejselda Mekshi: Interpretimi është një ndjesi e veçantë, është si të marrësh frymën e poezisë dhe ta kthesh në zë, në jetë. Kur recitoj, e ndjej çdo varg me gjithë shpirtin. Është një lidhje mes fjalës, ndjenjës dhe publikut që s’e përshkruan dot lehtë.
A ndikon talenti yt në recitim në mënyrën si i shkruan poezitë?
Kejselda Mekshi: Po, shumë. Kur shkruaj, shpesh e dëgjoj vargun si tingull në mendje. Mendoj për ritmin, për frymën e fjalëve. Kështu, recitimi dhe shkrimi bëhen si dy anë të së njëjtës dashuri.
A të ka sjellë botimi i librit ndjenjën e përgjegjësisë?
Kejselda Mekshi: Në një farë mënyre po, por është një përgjegjësi e bukur. Më kujton çdo ditë që fjala ka peshë dhe se çdo poezi mund të prekë dikë. Kjo më bën të jem më e përkushtuar dhe më e vërtetë në shkrim.
Si reagojnë bashkëmoshatarët e tu ndaj faktit që je autore e një libri?
Kejselda Mekshi: Shumë prej tyre fillimisht habiten, ndoshta sepse nuk e presin që një vajzë e moshës sime të flasë me kaq ndjenjë. Por kur lexojnë poezitë, reagimi i tyre më prek. Më thonë se gjejnë veten në ato vargje, dhe kjo është ndjesia më e bukur që mund të përjetoj.
E sheh veten duke vijuar me letërsinë? A ke menduar për një libër të dytë?
Kejselda Mekshi: Po, padyshim. Letërsia është bërë pjesë e jetës sime. Kam filluar të shkruaj poezi të reja dhe po mendoj për një libër të dytë, ndoshta më të thellë, më të pjekur.
Çfarë ëndrrash apo objektivash ke për artin tënd në vitet që vijnë?
Kejselda Mekshi: Dua të vazhdoj të shkruaj, të përmirësohem dhe të ndaj me botën më shumë ndjeshmëri. Ëndrra ime është që poezia ime të prekë zemra, pavarësisht moshës apo vendit ku jetojnë.
Çfarë mesazhi do t’u jepje të rinjve që duan të shkruajnë, por hezitojnë?
Kejselda Mekshi: Të mos kenë frikë nga fjala. Shkrimi nuk kërkon moshë, por zemër. Nëse ke diçka për të thënë, thuaje, sepse diku dikush ka nevojë ta dëgjojë. Poezia nuk është për t’u fshehur, por për t’u ndarë.
Si do të doje të të kujtonte lexuesi pas disa vitesh?
Kejselda Mekshi: Si një zë të ndjeshëm që foli me shpirtin, jo thjesht me fjalë. Dua të më kujtojnë si një vajzë që besoi në forcën e ndjenjës dhe që e pa bukurinë edhe në dhimbje.
Kejselda Mekshi është dëshmi se arti nuk njeh moshë, por shpirt. Me “Loti i Hënës”, ajo hap një dritare të re në poezinë shqiptare, duke na kujtuar se brenda çdo fjale mund të fshihet një rreze drite, mjafton ta ndjesh.
